Powiedzieć chaosowi TAK!
To takie wyczerpujące starać się być dobrym, uprzejmym, życzliwym, kochającym, bezinteresownym, nienagannym, doskonałym, najlepszym, wysoce rozwiniętym, najbardziej duchowym. Wielka to ulga, gdy zaczynasz pozwalać sobie być znowu niedoskonałym i ludzkim, kiedy zaczynasz błogosławić pogmatwanie swojego bezbronnego, wiecznie zmieniającego się i nieprzewidywalnego ludzkiego ja.
Trauma jest po prostu „zablokowaną życiową energią”, spontanicznymi uczuciami, pragnieniami i impulsami, którym nie pozwolono popłynąć kiedy po raz pierwszy pojawiły się w ciele. Może wtedy nie było bezpiecznie pozwolić, żeby poruszyły się w tobie przejmujące myśli i uczucia, impulsy i pragnienia, a ciebie nie nauczono jak ich doświadczać czy wyrażać w bezpieczny sposób. Nie wiedziałeś jak pozwolić im ukazać się w tobie, jak je uszanować, kochać, pozwolić im przepłynąć. I dlatego te energie – przerażenie, wściekłość, samotność, rozpacz, lęk, podniecenie, radość, pragnienie – utknęły i zamarły w twoim ciele, głodne ciepła, głodne tlenu, głodne światła, zaufania i uwagi. To nie twoja wina, moja droga, mój drogi. Ty tylko próbowałeś być kochanym i ochronić siebie przed zranieniem.
Och! Ta prawda, którą chciałeś wypowiedzieć! Te słowa, które chciałaś wykrzyczeć. Te łzy, które pragnąłeś wypłakać. Te niekontrolowane, szalone sposoby w jakie chciałeś poruszyć swoim ciałem. Te zdrowe ludzkie reakcje, potrzeby, pragnienia, tęsknoty, które inteligentnie wyparłeś, żeby zdobyć miłość, pozostać bezpiecznym, a nawet żywym.
Ta autentyczność, którą twoje ciało potrzebowało wyrazić, ale nie mogło.
Dobra wiadomość jest taka, że dziś jest nowy dzień. Wszystko co, utknęło i zostało zablokowane w tobie wczoraj, dziś może dostać pozwolenie, żeby znowu się poruszyć, w bezpieczeństwie obecnej chwili. Teraz jest jedynym miejscem, gdzie życie może się wyłonić, być przetrawione i uzdrowione (zwrócone do całości). To będzie wymagało odwagi, gotowości, żeby poczuć dawny ból i oddychać do niego, i zaufać dziś ciału, zamiast poddawać się umysłowi i jego starym lękom.
W bezpieczeństwie swojej własnej obecności, lub w bezpiecznej obecności innej istoty (wyobrażonej lub rzeczywistej), która może cię trzymać i zaufać twojemu procesowi, czy możesz zwrócić się ku temu obolałemu miejscu, zaciśniętemu miejscu, ciemnemu miejscu, zranionemu miejscu, przerażonemu miejscu, niespokojnemu miejscu i wnieść do niego światło swojej świadomości, światło miłości? Bo to właśnie miłość prawdziwie uzdrawia. Miłość, która wita i przyjmuje wszystko.
To czego życie pragnie, to jedynie płynąć w tobie, tańczyć, wibrować, trząść się, drżeć, dygotać i przepłynąć do końca. Impulsy i potrzeby, pragnienia i powołania, które uznałeś, że są „chore”, albo „niebezpieczne”, albo „niewłaściwe”, „złe”, czy „karygodne”, zawsze były naturalne, normalne, i zdrowe… nasycone nieskończoną inteligencją. Nie zniszczą cię ani nie złamią, gdy teraz zwrócisz się w ich stronę i dasz im miłość i atencję… i bezpieczne przejście, na które zawsze zasługiwały. Nie musisz im „ulegać”, ani być im posłusznym. Nie musisz ich wcielać w życie. Tylko je poczuj, oświetl światłem kochającej świadomości. Pokłoń się, jakbyś kłaniał się czemuś nieskończenie cennemu i świętemu w sobie.
Bądź ogromnym Sercem, kochającym, pełnym ciekawości, witającym Sercem. Ufaj tej inteligentnej ciemnej burzy uczuć, kiedy się pojawia, huczy i mija w swoim własnym czasie. Twoje zranienia, twoje wzburzone i pełne smutku miejsca, twoje niedoskonałości, nie są błędami… są miejscami w tobie, które rozpaczliwie pragną miłości… czekają, żeby przeniknęło je zaciekawione Światło.
Zatem krzycz, trzęś się, dygotaj, drżyj, szlochaj, poć, wątp w swoje zdrowe zmysły, uczyń święty chaos – jesteś wojowniczką, jesteś wojownikiem, żyjesz, zdrowiejesz i uczysz się rozgrywać życie na nowo. Przez ból, do chwały!
Jeff Foster – Nigdy nie byłeś popsuty
